Sultanbeyli’de bulunan küçük bir ayakkabı atölyesinde, eski boksör İsmail Özkan, yaşam mücadelesini hem boks hem de ayakkabı tamirciliği ile sürdürüyor. Atölyesinin duvarlarını eskiyi hatırlatan boks eldivenleri, madalyalar ve gazete kupürleri süsleyen Özkan, geçmişte yaşadığı zorlukları ve boksa başlamasının nedenlerini samimi bir şekilde paylaşıyor. “Öyle sinirleniyordum ki, kendi kendime bu boksu öğreneceğim, babamı döveceğim diyordum. Ama baba dövülür mü? Ben de boksa başladım,” diyerek çocukluğundaki travmanın boksa yönelişini nasıl etkilediğini açıklıyor.
“AYAKKABI TAMİRCİLİĞİ BİTTİ”
Ayakkabı tamirciliğinin bugünkü durumu hakkında görüşlerini paylaşan İsmail Özkan, sektördeki ciddi azalmaya dikkat çekiyor. “Ayakkabı tamirciliği azaldı, bitti. Önceden 4-5 kişi bile küçük bir atölyede full-time çalışırken, şu an tamamen bitti. Şimdi ayakkabıları kimse tamir ettirmiyor, atıyor kenara yeni ayakkabı istiyor. Böyle sıkıntılar var,” diyor. Uzun ömürlü ayakkabıların nasıl olması gerektiğinin altını çizen Özkan, kendisinin de ayakkabı yaptığını belirtiyor. “Hakiki deri fabrikadan tuzlanarak çıkıyor. Tuzlanmış deri ile ayakkabı imalatını yapıyoruz, üstüne rötuş boyası atıyoruz. Bunu alan kişi bir gün sonra yağmur veya su temas etmeden lostrada güzel bir boya attırması lazım. Ondan sonra bu ayakkabı tuzu atmaz, rahat bir şekilde giyilebilir. Boyamazsan bu ayakkabı beyazlar,” diyerek ayakkabının bakımının önemine vurgu yapıyor.
“BABAM BENİ ÇOK DÖVERDİ, BOKSÖR OLUP ONU DÖVECEĞİM DİYORDUM”
İsmail Özkan, gençliği döneminde boks dünyasında yer alma sürecinden de bahsediyor. “Babam küçük yaşta beni çok dövüyordu. Öyle sinirleniyordum ki, kendi kendime ‘bu boksu öğreneceğim, babamı döveceğim’ diyordum. Ama baba dövülür mü? Ben de boksa başladım,” sözleriyle zor bir ilişkileri olduğunu dile getiriyor. Babası, hastalığı nedeniyle maçlara katılamazken, Özkan, her kazandığı müsabaka sonrası onu yanında hayal ediyordu. “Maçı kazandığımda tribünlere bakıyordum, ‘babam keşke yanımda olsaydı da maçlarımı seyretseydi’ diyordum. Arkadaşlarımın babaları gelirdi, omuzlarına alıp gezdirirlerdi. Benim babam yoktu. Bunun duygusallığını hala yaşıyorum,” diyerek duygularını paylaşıyor.
Özkan, “Babam beyin kanaması geçirmişti, hasta olduğu için müsabakalara gelemiyordu. Ben kendi maçlarımı izletmeye çalışıyordum, izleyemiyordu, akli dengesi gitmişti. Babama maçlara gideceğim dediğimde ‘oğlum dikkat et kendine’ derdi,” diye ekleyerek içsel çatışmasının derinliğine ışık tutuyor. İsmail Özkan’ın sıradışı hikayesi, hem eski bir sporcunun azmini hem de günümüzün zorlu koşullarındaki meslek mücadelelerini yansıtıyor.
